Prawda z brudnego palucha

Ja już sam nie wiem… zewsząd słychać lamenty malkontentów, że drożyzna, pieniądze lecą z portfela ciurkiem, na nic nie stać, że wszystko poszło do góry

A to krzywdząca rządzących nieprawda wyssana z brudnego palucha. Kupowałem niedawno w aptece pojemnik na badanie moczu – i jak kosztował złotówkę, tak nadal złotówkę kosztuje. Tak więc sami widzicie, że to pisowska propaganda pisana w mrocznych gabinetach na Grodzkiej w 100-Licy. Pewniakiem pod dyktando Kaczyńskiego i Obajtka. Osobiście nie zajmuję się polityką, bo patrzę na nią przez pryzmat chodnika. Czyli dociera do mnie tylko to, co o niej mówią zwykli ludzie. Ale zaległem ostatnio na kamicę nerkową, przeważnie leżąc na kanapie w salonie, gdzie Mama oprócz mnie doglądała również migocące na niebiesko pudło na pilota. Więc byłem zmuszony.

No i mam kilka refleksji.

Dlaczego na ten przykład redaktor Marek Czyż nie występuje w mundurze? Każdy by do niego pasował. Na tym uniformie powinny jeszcze dyndać ordery jak u radzieckiego generała. Może nie od razu Krzyże Walecznych, ale Odrodzenia Polski (Ludowej) wraz z Orderem Uśmiechu – to na pewno. Ten ostatni zresztą już nie byłby przyznawany przez uszczęśliwione dzieci, ale przez fajnopolaków mieszkających w deweloperce z życiową krechą na karku, a na czele kapituły przyznającej odznaczenie stać powinien Kuba Wojewódzki. Popadłem również w głęboką zadumę nad specyficzną urodą pani redaktor Dobrosz-Oracz. I pozwolicie, że refleksje zachowam dla siebie, bo objawy kolki nerkowej były jakby bardziej dotkliwe. Mówię oczywiście o urodzie wewnętrznej pozwalającej na szczególne prowadzenie się w profesji dziennikarskiej. Generalnie odniosłem wrażenie, że mam do czynienia nie z wiadomościami, ale kroniką kryminalną – tego zamknęli, tamtemu postawiono zarzuty, jeszcze innemu odebrano immunitet, innego doprowadzili, a wszyscy byli w zorganizowanej grupie przestępczej. Zastanawiam się, czy w następnych odcinkach będą dodawać, że grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, by jeszcze bardziej zadowolić swój elektorat w tym medialnym amfiteatrze pod patronatem błogosławionej Wendetty… Dziwi mnie tylko, że te programy informacyjne nie mają jeszcze w tle podkładu dźwiękowego wyjących syren policyjnych albo alarmów przeciwlotniczych.

Potem nastąpiły programy publicystyczne w których wypowiadali się zaproszeni eksperci. Od urodzenia nie mam ambicji i rywalizacja jest mi obca. Z tego też względu zawsze chciałem zostać działaczem sportowym albo właśnie ekspertem. Ekspert bowiem w sposób cudownie beztroski może żyć bez żadnej odpowiedzialności za swoje własne słowa. Przeważnie kompletnie odjęte od ciała. Niekwestionowanym liderem wśród ekspertów jest profesor Marek Migalski zamieszkały nomen omen w Nędzy, którego warto słuchać ze względu na fakt, że jakiekolwiek prognozy, które stawia, sprawdzają się w stu procentach. Ale na opak. Na przykład Migalski stwierdza wieczorem Nie będzie wojny na Ukrainie – rano jest wojna. Prorok odwrotności. Całkowity odjazd. Myślę zresztą, że jest on ciągle zapraszany do studiów telewizyjnych ze względu na obecnie poprawny politycznie odcień koloru włosów. Użyjmy terminologii prawnej: za zgodność z oryginałem.

A na koniec… a na koniec wystąpił on, na którego czekałem. Radek Sikorski. Człowiek-instytucja (przynajmniej sam siebie tak traktuje), którym się fascynuję od zawsze. Finezja dyplomacji. Zwłaszcza wobec Amerykanów. Zresztą politykę zagraniczną ministra Radka wobec Jankesów obrazuje najlepiej taki stary dowcip:

Na kortach tenisowych trenował Wojciech Fibak. Podchodzi do niego koleś i mówi:
-Panie Fibak. Ja tutaj za dziesięć minut będę przechodził z dziewczyną. Zapłacę panu pięć tysięcy złotych, a pan do mnie krzyknie: Cześć Waldek!
Pięć tysięcy drogą nie chodzi – myśli sobie Fibak i się oczywiście zgodził.

Po dziesięciu minutach facet faktycznie idzie z dziewczyną pod rękę więc zgodnie z umową gwiazda światowego tenisa Fibak krzyczy:
-Cześć Waldek!
-Spieprzaj! – odkrzykuje facet (wersja ugrzeczniona)

Śmiejecie się? No! I to jest właśnie uśmiechnięta Polska!
Od ucha do ucha. A w wyszczerbionym uśmiechu bielutkie implanty dotknięte paradontozą. Taki Krzysztof Ibisz bez jedynki.

Na koniec deklaracja wynikająca z kretyńskiego podziału zwalczających się plemion na my i oni, od której zawsze mi się robi niedoborze – nie jestem żadnym pisowcem. Roszczę sobie prawo do wyśmiewania każdego będącego u steru władzy i od niej uzależnionego. Niezależnie od politycznej barwy oraz płci – choćby ich było dziewięćdziesiąt. Pozostało mi to od czasów, kiedy byliśmy najbardziej wesołym blokiem w obozie komunistycznym. Wtedy miałem prawo, to teraz mam go nie mieć?! Jestem prostym chłopakiem z prostego podwórka o niewygórowanych potrzebach – chcę uczciwie pracować, uczciwie zarabiać, mieć możliwość bezinteresownej życzliwości wobec ludzi, cieszyć się dniem, spotykać się od czasu do czasu z kumplami, czasami zjeść w knajpie, pojeździć na motorze – tak by mnie było stać na jego zatankowanie -i chodzić na spokojne spacery po lesie z psami, którym zagwarantuję żarcie i weterynarza. No może jeszcze nie chciałbym już nigdy mieć kolki nerkowej. Przyznajcie sami: plan minimum. A oni wszyscy mi to utrudniają, podkładają nogi i na siłę chcą mnie zdołować.
Cholerny scenariusz miski chińskiego ryżu!